"Człowiek w poszukiwaniu sensu", Viktor Frankl
Temat książki „Człowiek w poszukiwaniu sensu” Wiktora Frankla precyzyjnie oddaje jej tytuł - autor zaprasza czytelnika do poszukiwania sensu w dwóch przestrzeniach:
W pierwszej, autobiograficznej sekcji Wiktor Frankl skupia się na obserwacjach siebie i ludzi wokół w miejscu odartym z nadziei i sensu jak mało które: jako więzień obozów koncentracyjnych dzieli się tym, co podtrzymywało go i jego towarzyszy przy życiu, co nadawało jego zdaniem ich egzystencji głęboki, autentyczny sens.
W części drugiej możemy zapoznać się z owocem tych trudnych doświadczeń: logoterapią. Autor zebrał wnioski ze swoich przeżyć tworząc metodę terapii, pomagającą odnaleźć znaczenie swojego własnego życia. Nazwał ją logoterapią, od greckiego logos – sens. Aby przybliżyć ją czytelnikowi i pozwolić korzystać z niej samemu zawarł w książce jej podstawy.
To zestawienie osobistego przeżycia oczyszczonego z wszelkiej akademickiej jałowości, połączone z analityczną jasnością profesora neurologii i psychiatrii jest w stanie pozostawić na każdym czytelniku trwały i pozytywnie kształtujący ślad, ale ze względu na swoją tematykę może najlepiej przemawiać do osób przeżywających osobisty kryzys: autor książki sam stracił w obozie koncentracyjnym swoją żonę, wielokrotnie ocierał się o własną śmierć, a jednak nie zatracił poczucia kierunku w swoim życiu i niósł pomoc ludziom wokół siebie. Nie jesteśmy jedynymi przechodzącymi przez trudne doświadczenia. Możemy znaleźć w nich sens. Jest światło w ciemności. To pokrzepiające.
Wiktor Frankl studiował medycynę w Wiedniu, był profesorem Uniwersytetu Wiedeńskiego, wykładał także gościnnie między innymi na Uniwersytecie Harvarda. Został Doktorem honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Uniwersytetu Karola. Swoje rozważania na temat sensu zawarł między innymi w pracach: „Wola sensu. Założenia i zastosowanie logoterapii”, „Bóg ukryty. W poszukiwaniu ostatecznego sensu”, „Człowiek cierpiący”, „Nieuświadomiony Bóg”. Został odznaczony Odznaką Honorową za Naukę i Sztukę oraz Wielką Złotą Odznaką Honorową z Gwiazdą za Zasługi dla Republiki Austrii”.
W pierwszej, autobiograficznej sekcji Wiktor Frankl skupia się na obserwacjach siebie i ludzi wokół w miejscu odartym z nadziei i sensu jak mało które: jako więzień obozów koncentracyjnych dzieli się tym, co podtrzymywało go i jego towarzyszy przy życiu, co nadawało jego zdaniem ich egzystencji głęboki, autentyczny sens.
W części drugiej możemy zapoznać się z owocem tych trudnych doświadczeń: logoterapią. Autor zebrał wnioski ze swoich przeżyć tworząc metodę terapii, pomagającą odnaleźć znaczenie swojego własnego życia. Nazwał ją logoterapią, od greckiego logos – sens. Aby przybliżyć ją czytelnikowi i pozwolić korzystać z niej samemu zawarł w książce jej podstawy.
To zestawienie osobistego przeżycia oczyszczonego z wszelkiej akademickiej jałowości, połączone z analityczną jasnością profesora neurologii i psychiatrii jest w stanie pozostawić na każdym czytelniku trwały i pozytywnie kształtujący ślad, ale ze względu na swoją tematykę może najlepiej przemawiać do osób przeżywających osobisty kryzys: autor książki sam stracił w obozie koncentracyjnym swoją żonę, wielokrotnie ocierał się o własną śmierć, a jednak nie zatracił poczucia kierunku w swoim życiu i niósł pomoc ludziom wokół siebie. Nie jesteśmy jedynymi przechodzącymi przez trudne doświadczenia. Możemy znaleźć w nich sens. Jest światło w ciemności. To pokrzepiające.
Wiktor Frankl studiował medycynę w Wiedniu, był profesorem Uniwersytetu Wiedeńskiego, wykładał także gościnnie między innymi na Uniwersytecie Harvarda. Został Doktorem honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Uniwersytetu Karola. Swoje rozważania na temat sensu zawarł między innymi w pracach: „Wola sensu. Założenia i zastosowanie logoterapii”, „Bóg ukryty. W poszukiwaniu ostatecznego sensu”, „Człowiek cierpiący”, „Nieuświadomiony Bóg”. Został odznaczony Odznaką Honorową za Naukę i Sztukę oraz Wielką Złotą Odznaką Honorową z Gwiazdą za Zasługi dla Republiki Austrii”.
